default-logo

Oλική αρθροπλαστική ισχίου AMIS

Ποιά είναι η άρθρωση του ισχίου ; 

Το ισχίο είναι η άρθρωση που συνδέει τον κορμό μας με τα κάτω άκρα (εικόνα 1 ). Βρίσκεται στο κάτω μέρος της λεκάνης, δεξιά και αριστερά. Στη θέση αυτή υπάρχει μια κοίλη υποδοχή, που ονομάζεται «κοτύλη». Αυτή, υποδέχεται το σφαιρικό άνω τμήμα του μηριαίου οστού, που ονομάζεται «κεφαλή». Τόσο η κοτύλη, όσο και η κεφαλή, καλύπτονται από αρθρικό χόνδρο, ο οποίος εξασφαλίζει την ομαλή κίνηση με ελάχιστες τριβές. Η κοτύλη, κατά κάποιο τρόπο αγκαλιάζει την κεφαλή, σε μια άρθρωση που με όρους κινηματικής περιγράφεται ως «σφαίρα εντός υποδοχής» ή διεθνώς βιβλιογραφικά «ball in socket».  Το εντυπωσιακό αυτής της δομής είναι ότι συνδυάζει πολύ μεγάλο εύρος κίνησης με πολύ μεγάλη σταθερότητα.

Τι είναι η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου ; 

Η οστεοαρθρίτιδα ή εκφυλιστική ή πρωτοπαθής αρθρίτιδα ή απλά αρθρίτιδα, είναι μια κοινή πάθηση που συναντάται κυρίως μετά την 6η δεκαετία της ζωής. Η άρθρωση του ισχίου μπορεί να προσβληθεί μόνο στο ένα ή και τα δύο κάτω άκρα, ταυτόχρονα ή διαδοχικά (εικόνα 2 ). Η πρωτοπαθής ή εκφυλιστική αρθρίτιδα είναι πιο συχνή στις γυναίκες. Οστεοαρθρίτιδα του ισχίου μπορεί επίσης να εκδηλωθεί – και μάλιστα σε πιο μικρές ηλικίες – μετά από κάταγμα (μετατραυματική) ή σε έδαφος δυσπλασίας ή μετά από οστεονέκρωση της κεφαλής του μηριαίου οστού. Στην αρθρίτιδα, ο χόνδρος που καλύπτει την κεφαλή και την κοτύλη εμφανίζει προοδευτική φθορά και λέπτυνση. Αυτό έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ομαλή κίνηση. Αυξάνει δραματικά την τριβή μεταξύ των δύο επιφανειών και προοδευτικά, καθώς μάλιστα χάνεται η σφαιρικότητα,  μειώνει το επιτρεπτό εύρος κίνησης, κάτι που κλινικά εκδηλώνεται ως δυσκαμψία. Το κύριο όμως πρόβλημα είναι ο πόνος. Αρχικά, εμφανίζεται σε συγκεκριμένες θέσεις – τυπικά την κάμψη (λύγισμα) με προς τα έσω στροφή της άρθρωσης.  Έτσι, καθημερινές δραστηριότητες, όπως το ανέβασμα μιας σκάλας, το φόρεμα κάλτσας ή παπουτσιών, το κόψιμο των νυχιών των ποδιών, η έγερση από μια «βαθιά» καρέκλα, σταδιακά γίνονται όλο και πιο δύσκολες. Καθώς η φθορά προχωρά, ο πόνος είναι όλο και πιο συχνός και έντονος. Η βάδιση είναι δύσκολη και  συχνά απαιτεί κάποιο βοήθημα (μπαστούνι). Η ποιότητα του ύπνου χαλάει κι αυτή λόγω του πόνου.

Ποια είναι η κατάλληλη θεραπεία της προχωρημένης οστεοαρθρίτιδας του ισχίου ; 

Στην προχωρημένη αρθρίτιδα τα συντηρητικά μέσα όπως φάρμακα, εγχύσεις, φυσικοθεραπεία, είναι αναποτελεσματικά. Πολλοί άνθρωποι κάνουν υπέρχρηση αναλγητικών. Αυτό έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ πιο επικίνδυνο σε βάθος χρόνου για την υγεία τους από το ίδιο το χειρουργείο! Όλα τα παυσίπονα σε χρόνια χρήση έχουν σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες σε σημαντικά όργανα και συστήματα, όπως για παράδειγμα αναιμία, επιβάρυνση νεφρών και ήπατος, γαστρορραγία κλπ.

Στην περίπτωση της οστεοαρθρίτιδας τελικού σταδίου (εικόνα 3 ) πρέπει  να γίνει Ολική Αρθροπλαστική του ισχίου. Πρέπει, δηλαδή, η κατεστραμμένη άρθρωση να αντικατασταθεί από μια τεχνητή. Στη θέση της κοτύλης εμφυτεύεται ένα κυπέλιο τιτανίου. Μέσα σε αυτό ενσωματώνεται μια κοίλη υποδοχή από ειδικού τύπου υλικό που αναπαριστά την κοτύλη. Αντίστοιχα, στο μηρό εμφυτεύεται ένας στυλεός, τιτανίου κι αυτός, με κεραμική σφαιρική κεφαλή. Με το «ταίριασμα» αυτών των δύο δημιουργείται το νέο τεχνητό ισχίο (εικόνα 4 , εικόνα 5 και εικόνα 6 ): το εύρος κίνησης αποκαθίσταται και οι τριβές είναι ελάχιστες.

Η εστία του πόνου και της δυσκαμψίας με αυτόν τον τρόπο εξαφανίζονται. Έτσι επιτυγχάνεται ο κύριος στόχος, η ανακούφιση από τον πόνο και η επιστροφή του ασθενούς σε φυσιολογική καθημερινή δραστηριότητα: δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η ολική αρθροπλαστική του ισχίου αποτελεί τη σημαντικότερη επέμβαση που εισήχθη στην Ορθοπαιδική τέχνη τον προηγούμενο αιώνα. Ο χαρακτηρισμός της αρθροπλαστικής ελάχιστης τριβής («low friction arthroplasty», όπως περιγράφηκε από το σπουδαίο Ορθοπαιδικό sir John Charnley) ως η «επέμβαση του αιώνα», οφείλεται στο ότι επέτρεψε σε εκατομμύρια ανθρώπους να επανακτήσουν τη χαμένη ποιότητα ζωής τους. Η βάση των αρχών της επέμβασης που ετέθησαν τότε ισχύουν ακόμη και στις μέρες μας. Σήμερα, ασφαλώς, αποτελεί πια μια καθημερινή χειρουργική επέμβαση, με προβλέψιμο και άριστο αποτέλεσμα, στα “χέρια” χειρουργών που ειδικεύονται σε αυτό το αντικείμενο.

Oλική αρθροπλαστική ισχίου AMIS

Η μέθοδος AMIS είναι πρωτότυπη τεχνική ολικής αρθροπλαστικής με πρόσθια προσπέλαση της αρθρώσεως του ισχίου. Εισήχθη από την, καταξιωμένη διεθνώς, Εταιρεία Ορθοπαιδικών εμφυτευμάτων Medacta. Σήμερα η Medacta επιλέγει και εκπαιδεύει ανά τον κόσμο χειρουργούς Ισχίου στις αρχές της μεθόδου. Αντίστοιχα, τηρεί διαδικτυακό  αρχείο των πιστοποιημένων στην τεχνική ορθοπαιδικών. Στο δίκτυο αυτό περιλαμβάνεται και η χώρα μας. Έτσι ο υποψήφιος για αρθροπλαστική AMIS μπορεί να γνωρίζει ότι η ίδια η Medacta προτείνει τον ορθοπαιδικό χειρουργό του ως απόλυτα εξειδικευμένο, άρα και πιστοποιημένο για την ασφαλή εφαρμογή της μεθόδου.
Η AMIS είναι τεχνική ελάχιστης παρεμβατικότητας. Παρακάτω στο κείμενο, θα εξηγηθεί τι πραγματικά σημαίνει αυτό. Διατηρεί όλα τα ευεργετήματα της εξαιρετικά επιτυχημένης επέμβασης της αρθροπλαστικής του ισχίου. Ταυτόχρονα όμως, τα συνδυάζει με την MIS  φιλοσοφία. Στόχος είναι το άριστο μακροχρόνιο λειτουργικό αποτέλεσμα να επιτευχθεί μέσα από ταχύτατη και σχετικά ανώδυνη άμεση μετεγχειρητική αποκατάσταση. Πιο συγκεκριμένα η AMIS συνδυάζει: 1.την πρόσθια προσπέλαση του ισχίου διαμέσου μιας μικρής τομής (εικόνα 7, εικόνα 8 και εικόνα 9 ). και 2. τη χρήση ενός ειδικού χειρουργικού τραπεζιού έλξης (εικόνα 10 ).

Τι εννοούμε όταν λέμε τεχνικές ελάχιστης παρεμβατικότητας  ή MIS (minimal invasive surgery) τεχνικές αρθροπλαστικής ισχίου ;

Ίσως πιο σημαντικό από το να εξηγήσουμε τι είναι η «ελάχιστη παρεμβατικότητα» είναι να εξηγήσουμε τι δεν είναι !! Η αποκατάσταση μετεγχειρητικά είναι ταχύτατη , που σημαίνει ότι η αυτοεξυπηρέτηση αλλά και η επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες είναι σαφώς πιο γρήγορες από τις συμβατικές τεχνικές.

Η πιο συχνή “παρεξήγηση” είναι ότι είναι όρος ταυτόσημος με το “μικρή τομή”. Είναι αλήθεια ότι οι νέες τεχνικές επιτρέπουν τη σημαντική μείωση του μήκους των τομών. Ωστόσο, κάθε χειρουργική επέμβαση χρειάζεται καλή ορατότητα και η έμφαση στο μήκος και μόνο της τομής και στην πέρα από τα όρια ελαχιστοποίησή της, μπορεί να αποβεί εν τέλει σε βάρος του τελικού αποτελέσματος. Ξεκάθαρα, μια ολική αρθροπλαστική που γινόταν κάποτε με τομές 25 – 30 εκατοστών, μπορεί να γίνει με την τεχνική AMIS με τομή αρκετά μικρότερη των 10 εκατοστών. Ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι τι συμβαίνει στους ιστούς που περιβάλουν την άρθρωση του ισχίου! Με τον όρο MIS λοιπόν εννοούμε προσπελάσεις που σέβονται την ανατομία και «φτάνουν» μέχρι την άρθρωση του ισχίου διαμέσου μυών και όχι κόβοντας μυς. Εννοούμε, λοιπόν, την ελαχιστοποίηση του χειρουργικού τραύματος προς όφελος του ασθενούς. Η MIS φιλοσοφία είναι η έμφαση στην ελαχιστοποίηση των χειρουργικών κακώσεων.

Η χρήση minimal μεθόδων μειώνει το χειρουργικό τραύμα, άρα τον πόνο και την απώλεια αίματος. Αυτό επιτρέπει την άμεση κινητοποίηση του ασθενούς μετά από αρθροπλαστική ισχίου, την ίδια ημέρα της επέμβασης  και τον περιορισμό της νοσηλείας  σε 1 ή 2 βράδια. Η αποκατάσταση μετεγχειρητικά, ακριβώς επειδή ο οργανισμός έχει δεχθεί πολύ μικρότερο τραυματικό stress και πονάει και πολύ λιγότερο είναι ταχύτατη. Αυτό σημαίνει ότι η αυτοεξυπηρέτηση αλλά και η επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες είναι σαφώς πιο γρήγορες μετά από αρθροπλαστική ισχίου AMIS  και με άμεσο θετικό χειρουργικό αποτέλεσμα, συγκριτικά με τις συμβατικές τεχνικές. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι η αυτοεξυπηρέτηση στις βασικές ανάγκες σίτισης, ύπνου, τουαλέτας, είναι δυνατή αμέσως με την επιστροφή στο σπίτι. Η οδήγηση σε διάστημα περίπου 3 εβδομάδων. Η επιστροφή σε δουλειά γραφείου είναι δυνατή συχνά κατά τη στιγμή της αφαίρεσης των ραμμάτων. Η πεζοπορία είναι δυνατή, για μεγάλες αποστάσεις, από τις 6 εβδομάδες.

Γιατί η πρόσθια προσπέλαση είναι ελάχιστα παρεμβατική ;

Όπως αναφέρθηκε η AMIS πραγματοποιείται μέσω μιας μικρής πρόσθιας τομής. Εναλλακτικά μπορεί να πραγματοποιηθεί με μια τομή επί της δερματικής πτυχής του βουβώνα. Αυτή, ακριβώς επειδή βρίσκεται περίπου στην περιοχή που αντιστοιχεί στο λάστιχο του εσωρούχου, αναφέρεται διεθνώς με τον όρο “τομή μπικίνι” (hip bikini incision). (εικόνα 11  και εικόνα 12 ) Πέρα από το προφανές αισθητικό πλεονέκτημα, θεωρητικά υπερτερεί στην επούλωση του τραύματος. Ανεξάρτητα από την επιλογή κλασσικής μικρής πρόσθιας ή “μπικίνι” τομής, η εγχειρητική διαδρομή μέχρι την άρθρωση του ισχίου γίνεται διαμέσου μυών δύο διαδοχικών στρωμάτων. Οι αποκολλήσεις είναι ελάχιστες, ενώ ολόκληρη η πρόσθια προσπέλαση σέβεται απόλυτα και αφήνει ανέπαφους συνδέσμους και τένοντες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η απώλεια αίματος μετά από αρθροπλαστική ισχίου με τη μέθοδο AMIS είναι πολύ μικρή, ειδικά αν η τεχνική γίνει με μοντέρνα αναισθησιολογικά πρωτόκολλα. Μελέτες με χρήση μαγνητικής τομογραφίας ένα χρόνο μετά την επέμβαση αποδεικνύουν ότι η τεχνική αυτή πρακτικά δεν αφήνει κανένα «ίχνος» δηλαδή καμία βλάβη στους μυϊκούς ιστούς που περιβάλουν το ισχίο.

Γιατί πρόσθια προσπέλαση με τραπέζι έλξης ;

Η χρήση του τραπεζιού έλξης διευκολύνει τους διεγχειρητικούς χειρισμούς,
διευκολύνοντας το έργο του χειρουργού. Αποτελεί έναν επιπλέον “βοηθό” ο οποίος μάλιστα είναι απόλυτα ελεγχόμενος και απόλυτα σταθερός. Βοηθά την εφαρμογή δύναμης έλξης σταθερά και προβλέψιμα σε όποιο βήμα απαιτείται.  Άλλο ένα σημαντικό πλεονέκτημα της πρόσθιας προσπέλασης, λόγω της θέσης του ασθενούς, είναι η δυνατότητα χρήσης ακτινοσκοπικού μηχανήματος (C- arm) καθ’όλη τη διάρκεια της επέμβασης.  Με αυτόν τον τρόπο ο ορθοπαιδικός χειρουργός μπορεί να ελέγχει τα «βήματα» του κατά το οστικό σκέλος της επέμβασης αν κάποια στιγμή έχει αμφιβολία για αυτά. (εικόνα 13 ). Μπορεί να ελέγξει παραμέτρους όπως γωνία και βάθος τοποθέτησης των εμφυτευμάτων ή όπως το μήκος του σκέλους (μια παράμετρος σημαντική στην οποία συχνά δε δίδεται  έμφαση, αν και η ανισοσκελία μετά την επέμβαση μπορεί να είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό πρόβλημα!).

Η μέθοδος AMIS μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στα κατάγματα του ισχίου ;

Ασφαλώς και μπορεί, σε περιπτώσεις των λεγόμενων υποκεφαλικών ή ενδοθυλακικών καταγμάτων, οπότε και αντικαθιστούμε τη μηριαία κεφαλή με τεχνητή.  Τα κατάγματα αυτά αφορούν συνήθως άτομα στην  9η δεκαετία της ζωής τους και είναι πολύ συχνά, ιδιαίτερα στις ανεπτυγμένες κοινωνίες που έχουν υψηλό μέσο όρο ζωής. Σήμερα οι ορθοπαιδικές κλίνες σε ένα δημόσιο νοσοκομείο καταλαμβάνονται κατά 50 % περίπου από κατάγματα ισχίου. Στις ηλικίες αυτές το ίδιο το κάταγμα αποτελεί ένα πολύ σημαντικό stress που «δοκιμάζει» τον οργανισμό. Συνεπώς είναι ιδιαίτερα πλεονεκτικό, αν γίνεται, να επωφεληθούμε από τη μείωση του χειρουργικού τραύματος και της απώλειας αίματος και τη δυνατότητα για πολύ γρήγορη κινητοποίηση. Η ταχύτατη αντιμετώπιση αυτών των καταγμάτων, σε συνδυασμό με την όσο γίνεται ατραυματική τεχνική και τη γρήγορη κινητοποίηση – βάδιση αποτελούν το κλειδί ώστε να ξεπεραστεί αυτή η δοκιμασία με επιτυχία. Σήμερα είναι εφικτό ο ηλικιωμένος με κάταγμα ισχίου να βρεθεί  ξανά στο σπίτι του και να μπορεί να βαδίσει με πλήρη φόρτιση 2 – 3 μέρες μετά το κάταγμα. Η ταχεία επιστροφή των ηλικιωμένων, που συχνά ήδη φέρουν ένα ποσοστό αναπηρίας ή δυσκολιών αποτελεί πια στις σύγχρονες κοινωνίες θέμα όχι μόνο κοινωνικό αλλά και κόστους – ιδίως σε μια εποχή που το κόστος των υπηρεσιών Υγείας αλλά και των μακροχρόνιων παθήσεων βρίσκεται στο επίκεντρο.

Μπορεί κάποιος να υποβληθεί σε αρθροπλαστική AMIS και στα 2 ισχία ταυτόχρονα ;

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, με τις πολλές απαιτήσεις, φέρνει όλο και πιο συχνά το χειρουργό αντιμέτωπο με αυτό το ερώτημα, από τους ίδιους τους ασθενείς του. Ιδιαίτερα οι πιο νέοι πάσχοντες, με αυξημένες επαγγελματικές ή οικογενειακές υποχρεώσεις ενδιαφέρονται για τη δυνατότητα να λύσουν το πρόβλημα και των δύο χαλασμένων αρθρώσεων σε «μια επέμβαση – μία αναισθησία» Ο συνδυασμός της ελαχιστοποίησης του τραύματος (με όλα τα πλεονεκτήματα που προαναφέρθηκαν) και της ύπτιας θέσης του ασθενούς στο χειρουργείο, στο τραπέζι έλξης, διευκολύνει την επιλογή αυτή. Σαφώς και όλοι οι ασθενείς δε μπορούν να υποστηρίξουν μια ταυτόχρονη αρθροπλαστική AMIS  – νέα άτομα όμως με πολλές εφεδρείες στα οργανικά τους συστήματα και πολύ καλή γενική υγεία μπορούν να επιλέξουν ταυτόχρονη αρθροπλαστική ισχίων, κάτι άλλωστε που γίνεται σήμερα σε κέντρα με γνώση της μεθόδου παγκοσμίως και πραγματοποιείται και από την Κλινική μας σε επιλεγμένα περιστατικά. (εικόνα 14 )

 Είναι δύσκολη ή επικίνδυνη η τεχνική ;

Το βέβαιο είναι ότι – ίσως περισσότερο από άλλες τεχνικές ή προσπελάσεις – απαιτείται επαρκής εκπαίδευση και εξειδίκευση. Με το σκεπτικό αυτό η χρήση μιας τεχνικής από χειρουργό που έχει λάβει ειδική εκπαίδευση και έχει αποκτήσει εμπειρία είναι ασφαλής και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για πιθανές επιπλοκές ή ανεπιθύμητα συμβάντα, τουλάχιστον όχι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τεχνική.

Είναι όλοι οι ασθενείς κατάλληλου υποψήφιοι για AMIS ;

Η απάντηση είναι, πρακτικά, ναι. Πολύ λίγες περιπτώσεις αρθρίτιδας ισχίου δε μπορούν να χειρουργηθούν με τη μέθοδο αυτή ή δε θα ωφεληθούν – σε κάθε περίπτωση, ο εξειδικευμένος χειρουργός είναι αυτός που θα ενημερώσει τον ασθενή του αναλυτικά και θα βάλει τη σωστή ένδειξη.

Έχει η επέμβαση συγκεκριμένη διάρκεια ζωής ;

Η ερώτηση αυτή είναι, ίσως μετά την ερώτηση «πόσο θα πονέσω?» και μαζί με το φόβο «μήπως μου μείνει κάποιο ποσοστό αναπηρίας αν αποτύχει» η πιο συχνή απορία των ασθενών κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης πριν την Αρθροπλαστική Ισχίου AMIS. Είναι πολύ λογικό να υπάρχει ανησυχία. Μάλιστα, η ανησυχία αυτή, ότι «το μηχάνημα θα χαλάσει», αποτελεί μια πολύ σημαντική αιτία αναβλητικότητας. Είναι σαφές ότι η ολική αρθροπλαστική, κλασσική ή AMIS, υπόκειται στους νόμους της φθοράς, όπως τα πάντα, ζωντανά ή μη, γύρω μας. Ωστόσο, δεν υπάρχει «ημερομηνία λήξης». Το σκεπτικό και ο στόχος μας είναι μια επέμβαση που θα χαρίσει πολλά ποιοτικά χρόνια ζωής, μια «για μια ζωή» επέμβαση. Οι στατιστικές επιβεβαιώνουν ότι εφόσον ένα αξιόπιστο εμφύτευμα τοποθετηθεί σωστά (που σημαίνει ισχυρή αρχική στερέωση και εμφύτευση σε σωστές γωνίες – άξονα) έχει πιθανότητα μεγαλύτερη από 95% να «είναι εκεί» και να λειτουργεί σωστά στα 15 χρόνια από την τοποθέτησή του. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι η συντριπτική πλειονότητα των αρθροπλαστικών θα συνεχίσει και μετά από αυτό το όριο να προσφέρει ανώδυνη κίνηση

 Απευθύνεται σε συγκεκριμένες ηλικίες ;  

Σχετικά με την ιδανική ηλικία, η μοντέρνα θεώρηση είναι αυτή του ιδανικού ασθενούς και όχι της ιδανικής ηλικίας: είναι αυτός που πονά, του οποίου η ποιότητα ζωής έχει σημαντικά επιβαρυνθεί και οι καθημερινές απαιτήσεις δυσκολεύονται να εξυπηρετηθούν εξαιτίας της αρθρίτιδας. Σαφώς, στο ερώτημα αυτό η απάντηση δε μπορεί να δοθεί με έναν ξεκάθαρο επιστημονικό «μπούσουλα». Για παράδειγμα, ποιος μπορεί να προτείνει σε έναν νέο άνδρα 40 ετών να απαρνηθεί τον αθλητισμό, τις απαιτήσεις καριέρας κάποιες φορές, το παιχνίδι με τα παιδιά του και να ζει πονώντας «μέχρι τα εξήντα του», ώστε να προβεί τότε σε επέμβαση…  Σε κάθε περίπτωση η αναλυτική συζήτηση με τον θεράποντα θα λύσει κάθε απορία και θα βοηθήσει τον ασθενή στη σωστή απόφαση.

Οι νέες μέθοδοι καταργούν τις παλιές ;

Το ερώτημα αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σήμερα που η κάθε είδους πληροφορία ή «πληροφορία» μπορεί να βρεθεί στο διαδίκτυο, συχνά χωρίς κανένα έλεγχο αξιοπιστίας. Τα όρια Ιατρικής Τέχνης, καινοτομίας και διαφήμισης είναι συχνά δυσδιάκριτα. Το βέβαιο είναι ότι η αξιοπιστία της πηγής της πληροφορίας θα πρέπει να αποδεικνύεται μέσα από την πιστοποίηση αυτού που δίδει την πληροφορία να εφαρμόζει στην καθημερινή πράξη τις «νέες τεχνικές», σύμφωνα με τις αρχές της Επιστήμης και της Ιατρικής Τέχνης.

Ο στόχος της ολικής αρθροπλαστικής ισχίου, ανεξάρτητα από την προσπέλαση και την εξειδικευμένη μέθοδο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είναι η επίτευξη μιας ανώδυνης άρθρωσης με άριστη λειτουργικότητα για πολλά χρόνια. Οι νέες τεχνικές έρχονται να μειώσουν τη δυσκολία του χειρουργημένου ασθενούς το πρώτο διάστημα μετά την επέμβαση αλλά και να βελτιώσουν τη μακροχρόνια λειτουργικότητα, μέσω της αποφυγής κάκωσης μυών και των «ιχνών» αυτών σε μακρό χρόνο. Σε καμία περίπτωση όμως δεν καταργούνται καταξιωμένες τεχνικές που έχουν βοηθήσει εκατομμύρια ασθενών παγκοσμίως. Άλλωστε οι νέες μέθοδοι έρχονται να εξελίξουν τις προηγούμενες, όπως συμβαίνει σε όλους του τομείς της Επιστήμης αλλά και της ζωής κι αυτό δε μπορεί να γίνει χωρίς σεβασμό στο κλασσικό που κάποτε ήταν καινοτόμο και πρωτοπόρο.